«میرزای نایینی (رحمة الل‍ه تعالی علیه) می‌دونید مقام علمی‌شون چیه. بعد از این‌که از دنیا رفته بود، آقای خویی (خدا رحمتش کنه) ایشون به من گفت؛ گفت که: ده پونزده سال خواب کسی نیومده بود میرزا، یک طلبهٔ گلپایگانی بود خیلی باهوش بود، میرزا به او اجازهٔ اجتهاد داده بود. میرزایی که (رحمة الل‍ه علیه) مُمسِک بود در اجازهٔ اجتهاد، خیلی کم اجازه می‌داد، به او اجازهٔ اجتهاد داد. این‌قدر، اون طلبه، این‌قدر با فضل و با استعداد [بود.] به خواب این آمده بود، به خواب همین طلبهٔ گلپایگانی. طلبه، باز از همون هوشیاری‌ش بوده، گفته بود که: من می‌دونم شما از اون‌ور به ما حرفی نخواهید زد، چون الفاظ این‌جا تحمّل اون‌چه که اون‌جا دیده‌اید را نداره، ولی ما این‌جا چی کار کنیم؟ با مردم رفتارمان چگونه باشه؟ میرزا این شعر را خونده بود، میرزا (قدّس الل‍ه سرّه، رحمة الل‍ه تعالی علیه):
کس نمی‌داند در این بحر عمیق
سنگریزه قرب دارد یا عقیق!»
صوت مرحوم علامه محمدتقی جعفری
@cheraghe_motaleeh
