پست ترین درجه علم!
فرمایش امیرالمؤمنین در نهج البلاغه “أوضع العلم ما وقف علی اللسان و أرفعه ما ظهر فى الجوارح و الاركان، “ (نهج البلاغة -صبحي صالح- ص: 483)
پست‌ترین درجه‌ى علم كه حجت است در روز قیامت بر صاحبش این است كه به زبان فقط محبوس است، علم زبانى! چنان نطق مى‌كند، چنان حرّاف است، چنان متكلم عجیب است،
و اذا رأیتهم تعجبك اجسامهم… كأنّهم خشب مسنّدة،´(المنافقون : 4)
قیافه‌اش آدم را مى‌گیرد، وقتى كه نطق مى‌كند هیكلش آدم را مى‌گیرد، اما در مغزش خالى است، هیچ خبرى جز زبان نیست! مثل چوبى است كه به دیوار تكیه‌اش داده باشند، ابدا اثرى و فایده‌اى ندارد، نه به حال خودش و نه به حال دیگران.
آن كسى كه علمش زبانى است، آیه را یاد گرفته، از خدا هیج ترس ندارد، از دروغ هم باك ندارد، از غیبت هم باك ندارد، از تهمت هم باك ندارد، از مال مردم هم باك ندارد مثلا، این آیه را هم خوانده، پاى تفسیر نشسته، یاد گرفته، یا خودش مراجعه كرده، اما علم این علم زبانى است، این حجت است بر صاحبش در روز قیامت.
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
