هرچه طلب میکنی ، از خویش کن!

چشم فرو بسته اگر وا کنی
در تو بُوَد هر چه تمنا کنی

عافیت از غیر ، نصیب تو نیست
غیر تو ای خسته ، طبیب تو نیست

از تو بُوَد، راحت بیمار تو
نیست به غیر از تو، پرستار تو

همدم خود شو که حبیب خودی
چاره خود کن ،که طبیب خودی

غیر ، که غافل زِ دلِ زار توست
بی خبر از مصلحت کار توست

چشم بصیرت نگشایی چرا ؟؟
بی خبر از خویش چرایی؟ چرا ؟

بر حذر از مصلحت اندیش باش
مصلحت اندیش دل خویش ، باش

صید، که درمانده زِ هَر سو شد است
غفلت او ، دام ره او شده است

تا ره غفلت سپرد پای تو
دام بُوَد جای تو. ، ای وایِ تو

از ره غفلت ، به گدایی رسی
ور بخود ایی، به خدایی رسی!

ای شده نالان زغم و رنج خویش
چند ، نداری خبر از گنج خویش

گنج تو باشد ، دل اگاه تو
گوهر تو ، اشک سحر گاه تو

مایه امید ، مدان غیر را
کعبه حاجات مخوان ، دیر را

غیر ، ز دلخواه تو اگاه نیست
زانکه دلی را به دلی، راه نیست

خواهش مرهَم ، زِ دل خویش کن
هرچه طلب میکنی ، از خویش کن!