آشیخ هادی ابراهمی نژاد:
حاج آقابزرگ مکرر احادیث زیر را می‌خواند:
من اختبر اعتزل
كُونُوا أَحْلَاسَ بُيُوتِكُمْ[1]
يَأْتِي النَّاسَ زَمَانٌ يُقْتَلُ فِيهِ الْعُلَمَاءُ كَمَا يُقْتَلُ اللُّصُوصُ فَيَا لَيْتَ الْعُلَمَاءَ تَحَامَقُوا فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ.[2]
(زمانی می‌رسد كه در آن زمان علما مانند دزدها كشته می‌شوند ای كاش كه علما در آن زمان خود را به نادانی بزنند)
ذَلِكَ زَمَانٌ لَا يَنْجُو فِيهِ إِلَّا كُلُّ مُؤْمِنٍ نُوَمَةٍ إِنْ شَهِدَ لَمْ يُعْرَفْ وَ إِنْ غَابَ لَمْ يُفْتَقَدْ[3]
(زمانی می‌رسد كه در آن زمان نجات نمی‌یابد به جز مؤمن بی نام و نشان كه اگر حضور داشته باشد كسی او را نشناسد و اگر غایب باشد كسی در پی او بر نیاید)
حاج آقابزرگ روی كلمه نومه تكیه داشتند.
این روایت به خط حاج آقا موجود است:
قَالَ ع مَنِ انْفَرَدَ عَنِ النَّاسِ صَانَ دِينَهُ[4]
(كسی كه از مردم جدا شود دینش را حفظ كرده است)
[1]ـ این تعبیر در روایات متعدد آمده است. از جمله:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ قَالَ لِيَ أَبِي ع لَا بُدَّ لَنَا مِنْ آذَرْبِيجَانَ لَا يَقُومُ لَهَا شَيْءٌ وَ إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَكُونُوا أَحْلَاسَ بُيُوتِكُمْ وَ أَلْبِدُوا مَا أَلْبَدْنَا فَإِذَا تَحَرَّكَ مُتَحَرِّكُنَا فَاسْعَوْا إِلَيْهِ وَ لَوْ حَبْواً…
[2]ـ روضة الواعظين و بصيرة المتعظين (ط – القديمة)، ج2، ص: 485
[3]ـ نهجالبلاغة 149: وَ ذَلِكَ زَمَانٌ لَا يَنْجُو فِيهِ إِلَّا كُلُّ مُؤْمِنٍ نُوَمَةٍ إِنْ شَهِدَ لَمْ يُعْرَفْ وَ إِنْ غَابَ لَمْ يُفْتَقَدْ أُولَئِكَ مَصَابِيحُ الْهُدَی وَ أَعْلَامُ السُّرَی لَيْسُوا بِالْمَسَايِيحِ وَ لَا الْمَذَايِيعِ الْبُذُرِ أُولَئِكَ يَفْتَحُ اللَّهُ لَهُمْ أَبْوَابَ رَحْمَتِهِ وَ يَكْشِفُ عَنْهُمْ ضَرَّاءَ نِقْمَتِهِ
[4]ـ مستدركالوسائل 11 393 51
“روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
