«کسی نقل کرد که: در خدمت آیت فقید، مرحوم حاج شیخ بهاءالدين محلّاتی، بودیم. کسی آمد درخواست پول کرد. ایشان وجهی به او دادند و رفت.
بعضی از حاضرین گفتند: آقا، این شخص معتاد بود! گفتند: صدایش بزنید بیاید. حاضرین فکر کردند ایشان می‌خواهند وجهی که داده‌اند [را] پس بگیرند. ولی وقتی آمد، مقداری دیگر به او دادند و گفتند: من نمی‌دانستم شما مخارج دیگر هم دارید؛ این مبلغ را صرف مخارج زندگی همسر و فرزندان‌تان بنمایید.»
(ما سمعتُ ممّن رأیتُ، ج۲، ص٤٤٠)
