روزی مرحوم آیت‌الله العظمی بروجردی در درس فرمودند: می‌خواهم مطلبی را بگویم تا دیگران هم بدانند و آن این که: مرتب به من نامه می‌نویسند که این آقایان طلبه چه وقت به مقصد می‌رسند؟ و تحصیلاتشان تمام میشود؟ و مقصودشان حاصل میشود؟ در جواب می‌گویم:
اگر مقصود اینها دنیا باشد، هیچ وقت به مقصد نمی‌رسند، چون راه دنیا این نیست و راه‌های دیگری برای مقاصد دنیایی هست که می‌توانند از آن راه‌ها به دنیا برسند. این راه، راه خدا و تحصیل علم و کسب کمالات معنوی و درجات اخروی است و اگر مقصود اهدافی است که باید در این راه مورد نظر باشد همین الآن رسیده‌اند. اینها از روزی که شروع می‌کنند به خواندن درس و تحصیل به مقصد رسیده‌اند البته این مقصد مراتبی دارد هر ساعتی به هر درسی که شما می‌روید مقام بالاتری را کسب می‌کنید و درجه‌ای را طی می‌کنید البته درجات معنوی و سیر الی الله و قرب به خداوند متعال.
اگر انسان خلوص نیت داشته باشد، تا وقتی که به هر مقامی برسد همیشه به مقصود خود رسیده است البته مقاصد مختلف است یکی میشود علامه حلّی با آن مقامات و درجات و آنهمه کتاب در هر رشته‌ای اعمّ از کلام و فقه و تفسیر و رشته‌های دیگر.
این کار برای خدا است و از این جهت انسان از اول به مقصد رسیده است، نهایت این که دائماً در این مقصد به‌سوی ترقی و کمالات و مقامات بالاتر سیر می‌کنند.
مسألۀ مهم این است که قدر فرصت‌هایی که الآن برای شما فراهم است بدانید، توجه داشته باشید برای چه کاری آمده‌اید مقصد بسیار مهم است و هرچه در این راه بیشتر تلاش و کوشش کنید، درس بخوانید، سؤال کنید، بحث و بررسی کنید، تکرار کنید، زودتر به مقامات بالاتر نائل می‌شوید.
در حالات بعضی از بزرگان نقل می‌کنند که اصلاً نمی‌گذاشتند وقتشان از بین برود، روز تعطیلی هم مشغول مطالعۀ کتابهای اسلامی و علمی بودند، اینها موجب میشود که انسان جامعیتی پیدا کند که بتواند پاسخگوی حوائج مسلمان‌ها باشد!
مرحوم آیت الله صافی
با سلام
تجربه و تاریخ همه ادیان ، بسادگی اثبات نموده است که:پوشیدن هرگونه لباس خاصی که انسانها را منتسب به دین کند( در همه ادیان) برای کسی که آن لباس را میپوشد ، در اکثر قریب به اتفاق ملبسین ، ایجاد غرور کاذب و خود برتر پنداری و خود خاص پنداری کاملا” کاذب نموده و ملبسین به لباس دین اگر برفرض دارای نیت خالص هم بوده باشند( این فرض تقریبا” محال بوده وباثبات تاریخ در هرقرن شامل یک نفر بیشتر نبوده است) با پوشیدن این لباس ، فقط راهشان به سمت خدا دورتر شده و اکثرا” به راه شیطان میروند.
اگر یک سری به دادگاه ویژه روحانیت بزنید ، پرونده هایی از فساد برایتان مکشوف میشود که واقعا این مدل از فساد در هیچ جایی سابقه نداشته و بعضا” بعقل شیطان هم نمیرسد.
علیکم السلام
اولا پوشیدن لباس خاص برای منتسبین به دین برای تشخص آنها ست ( مانند نظامیها که لباس خاص دارند) که مردم در مشکلات دینی به آنها مراجعه کنند.
ثانیا این که در روحانیت شیعه در طول تاریخ اکثریت قریب به اتفاق آنها بر اثر پوشیدن لباس خاص (تعمم) موجب غرور شده باشد معلوم نیست.
شاهدش کتابهای فراوانی که افراد معتبر در شرح حال بزرگان روحانیت نوشته اند که عدد آنها کم نیست و نمی توان گفت که اینها اقل قلیل هستند
مضافا به آن که بسیاری از روحانیون و علما شرح حالی از آنها نیست
ثالثا باید کیفیت را هم در نظر گرفت.