من این قضیه را از آقاى واله، از منبرى هاى متّقى مشهد، شنیدم. او مى گفت:
بعضى از کتابفروشها با مرحوم حاج میرزا على محدّث زاده [فرزند مرحوم شیخ عباس قمی] قرار گذاشته بودند که بعضى از نواقص مفاتیح الجنان را تکمیل کنند. (در ذهنم است که آقاى واله مفاتیح گفت، ولى از شخص دیگرى شنیدم که منتهى الآمال گفت.)
براى مثال اگر شعرى نوشته شده، ولى اسم شاعرش ذکر نشده است، اسم شاعر ذکر شود یا اگر در جایى گفته: «براى این مطلب به اقبال رجوع شود»، همانجا دعا نقل شود تا نیازى به مراجعه نباشد؛ چون همه اشخاص به این کتابها دسترسى ندارند. آقاى حاج میرزا على هم قبول کرد.
حاج میرزا على شب خواب پدرش را مى بیند. مرحوم شیخ عباس به وى مى گوید: این کار را نکن. من عمداً این کار را کرده ام.
این که من اسم آن شاعر را ذکر نکردم و فقط به نقل شعر بسنده کردم، بدان جهت بود که شعرش خوب بود، ولى شاعر درویش و صوفى یا منحرف بود. خوب بودن شعر مصحّح این نیست که از شاعر ترویج کنم؛ لذا عمداً نخواستم اسم شاعر مطرح شود.
علت عدم نقل کامل آن دعاها این است که صاحبان کتب دعا، برگردن ما حق دارند و باید حقوق آنها محفوظ بماند. من حس کردم اگر این کتاب منتشر شود، ممکن است آن کتب ادعیه به انزوا کشیده شود و کم کم منسوخ شوند. لذا عمداً این کار را کردم تا اگر کسى دسترسى داشت، به آن کتب مراجعه کند.
علت این که کتابهاى مرحوم شیخ عباس قمی شیوع پیدا کرده است، اخلاص ایشان و مراعات کردن این نکات است. رضوان الله علیه. .
