«مرحوم آسیّد علی‌اكبر خویی، پدر آیةالل‍ه خویی، با آن‌که خود از علمای بزرگ بود، از فرزندش تقلید می‌كرد. زمانی ایشان به نجف آمده بود و خیلی دوست داشت كه آقای خویی را بر فراز منبر در حال تدریس ببیند. آقای خویی هم به جهت احترامی كه برای پدرشان قائل بودند، دوست نداشتند كه پدرشان پای درس‌شان بنشیند.
شبی پدر به مسجد خضراء آمد و به محض ورود، آقای خویی از فراز منبر پایین آمد و درس را ادامه نداد. بعد از آن، مرحوم آسیّد علی‌اكبر داخل مسجد نمی‌آمد، بلكه همان بیرون می‌نشست تا این‌كه درس آقای خویی تمام شود. ایشان وقتی فرزندش را با جمعیّت كثیر شاگردان می‌دید كه از مسجد خارج می‌شوند لذّت می‌برد.»
حاج آقا نصرالل‍ه شاه‌آبادی: (حدیث نصر [چاپ دوم]، ص۳۸٤)
