در مباحث نباید چشم بادامی بود، یعنی به مناسبت یک مطلبی از مطلب اصلی پرت شویم.
(این اشاره به داستانی است که می‌گویند پدری به بچه‌اش گفت قربان چشم بادامیت بشوم، بچه گفت بادام می‌خواهم، گفت ساکت باش که مثل خیار دو تکه‌ات می‌کنم، بچه گفت خیار می‌خواهم).
یکی از اساتید رسمش این بود که در ضمن یک مطلب، اگر مطلب مناسب دیگری به یادش می‌آمد، او را می‌گفت و از اصل مبحث خارج می‌شد.
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
