یک‌وقتی کسی دو هزار دینار برای مرحوم آیت الله حکیم هدیّه آورد. ایشان خیلی خوشحال شدند و سجدۂ شکر کردند.
من تعجّب کردم آقایی که این همه پول در اختیار دارد، برای دو هزار دینار این قدر خوشحال می‌شود و سجدۂ شکر می‌کند؟!
گفتند: یک ماه بود هیچ پول هدیّه‌ای برای مصرف خودم و بچه‌ها نرسیده بود – چون از وجوهات برای مخارج خودشان استفاده نمی‌کردند -؛ حالا که رسید سجدۂ شکر نمودم».
📚 (ما سمعتُ ممّن رأیتُ، ج۲، ص۳۳۶؛ ناقل: شیخ محمّدرضا مامقانی)
