امام جواد صلوات‌الله‌علیه:
«هنگامی که فرزندم علی (امام هادی علیه‌السلام) به شهادت برسد، چراغ دیگری پس از او (امام عسکری علیه‌السلام) نمایان می‌شود و سپس (نور امامت) پنهان می‌گردد؛ پس وای بر کسی که (در وجود حضرت مهدی ارواحنافداه) شکّ کند و خوشا به حال غریبی که برای حفظ دینش (از شرّ مردم) بگریزد!
سپس دورانی خواهد آمد که در آن وقایعی رخ می‌دهد که (از سختی آن مصائب) بر پیشانی‌ها نقش پیری می‌بندد (با این که پیر نیستند) و کوه‌های سخت و سنگین (از شدّت فتنه‌های آخرالزّمان) از جای بجُنبند! کدام حیرتی بزرگتر از این است که مردمی بسیار و گروه‌هایی فراوان از دایرۀ اعتقاد به این امر، خارج می‌شوند و بجز تعدادی اندک از آنان که بر اعتقادشان استوارند، کسی پابرجا باقی نمی‌ماند؛
و این خود به خاطر تردید مردم و سستی یقین‌شان و کمیِ پایداری آنان در برابر مشکلاتی است که افراد مخلص و صبور و ثابت‌قدم و راسخ در علم آل‌محمّد صلّی‌الله‌علیه‌وآله بدان گرفتار خواهند شد (که مردم توقّع دیدن چنین مشکلاتی برایشان ندارند!)؛ همان کسانی که این روایات را از ائمّه اطهار علیهم‌السلام روایت می‌کنند و به مقصود ایشان از روایات، آشنا هستند و معانی آنچه مورد اشارۀ اهل‌بیت بوده است را درک می‌نمایند؛ همان‌ها که خداوند، نعمت استواری به آنان عطا نموده و به برخورداری از یقین، سرافرازشان فرموده است؛ والحمدلله ربّ العالمین.»
الغیبة (شیخ‌نعمانی)، ص۱۸۶/ بحار الانوار (علامه‌مجلسی)، ج۵۱، ص۱۵۷
@Hedayatgary
