آیت الله سید محمد هادی میلانی قدّس سرّه
وقتی مشهد بودم، یک روز عید به دیدن آقای میلانی رفتم، ایشان فرمود: شب اینجا تشریف بیاورید تا درباره یک فرع فقهی در باب حج مذاکره کنیم. عرض کردم: به چشم.
شب خدمت ایشان رفتم. استفتایی بود درباره کسی که می خواهد قبل از میقاتْ محرِم شود، چون یقین به محلّ میقات ندارد، می خواهد برای سهولت امر از مشهد با نذر محرم شود، آیا جایز است؟
آقای میلانی خب خیلی مُبادی آداب بود. به یاد دارم در حین بحث نیاز به مراجعه به کتاب بود، ایشان می خواست خودش بلند شود و از کتابخانه کتاب بردارد؛ من استجازه کردم که این کار را انجام دهم.
یادم است من از مرحوم آقای داماد مطلبی نقل کردم و ایشان خوشش آمد. گفتم: آقای داماد برخلاف نظر بیشتر آقایان به نذر احرام قبل از میقات اشکال می کند و می فرماید: چون برخلاف قواعد است، باید به همان مقداری که نصوص دالّ است، اکتفا شود و مورد نصوص،[1] نذر احرام قبل از میقات شُکراً است، لذا نذر برای سهولت، خارج از موضوع روایت است.
آقای میلانی از این حرف خوشش آمد.
در حین بحث چند بار از اندرونی منزل خدمت آقای میلانی آمدند و از ایشان خواستند برای شام برود.
ایشان فرمود: نه، زود است. دو سه مرتبه این اتفاق افتاد. وقتی بحث ما به آخر رسید و از محضر ایشان بیرون آمدم، به ساعت نگاه کردم، دیدم خیلی از وقت شام گذشته است و ایشان با این که پیرمرد بود و توانایی جسمی شان مساعد نبود، رفتن را به تأخیر انداختند و اشاره نکردند که بحث را کوتاه کنیم. من هم متوجّه نبودم که وقت شام آقا گذشته است.
آقای میلانی علاوه بر این که از مراجع طراز اوّل بودند به طرق معتبر دارای کرامت بودند.
[1] فی الوسائل (ج۱۱، أبواب المواقیت، ب۱۳، ص۳۲۶، ح۱) عن الحلبی قال: سألت أباعبدالله علیه السلام عن رجل جعل لله علیه شکراً أن یحرم من الکوفه، قال: فلیحرم من الکوفه، ولیف لله بما قال.
و أیضاً (ج۱۱، أبواب المواقیت، ب۱۳، ص۳۲۷، ح۳) عن أبی بصیر، عن أبی عبدالله علیه السلام قال: سمعته یقول: لو أنّ عبداً أنعم الله علیه نعمه أو ابتلاه ببلیه فعافاه من تلک البلیه فجعل علی نفسه أن یحرم بخراسان، کان علیه أن یتمّ.
