از یكى از بزرگان رضوان الله علیه نقل مى‌كنند كه ایشان فرموده بود:
من در اوائل طلبگى نهج البلاغه را كه مطالعه مى‌كردم مى‌گفتم كه امیرالمؤمنین خیلى درباره‌ى دنیا افراط فرموده، مذمت كرده، آخر دنیا این قدر هم بد نیست.
بعد كه یك مقدارى درس خواندیم و یك خورده‌اى چیز فهیمدیم، دیدیم امیرالمؤمنین هنوز خودارى فرموده، هنوز هم دنیا را آن طورى كه باید فضاحت دنیا را براى مردم بیان نكرده است!
هیچ كسى از انبیاء، از اوصیاء انبیاء به مقدار امیرالمؤمنین فضاحت دنیا را شاید بیان نكرده باشد، چرا؟
براى این كه امیرالمؤمنین خودش مشاهده كرده كه بعد از پیغمبر اكرم دنیا دید چطور است، اهل دنیا چى هستند، به سر خودش آمد! خودش تجربه كرده. لذا شاید هیچ كسى به اندازه امیرالمؤمنین سلام الله علیه از دنیا مذمت نكرده است.
مقصود دنیاى ملعونه است نه دنیاى ممدوح، و الا دنیا مزرعه‌ى آخرت است، مركب آدم لازم دارد، زاد و توشه لازم دارد.
بعد آن عالم بزرگوار فرموده بود: كه وقتى یك مقدارى درس خواندیم و تجربه كردیم دیدیم كه امیرالمؤمنین هنوز هم یك مقدارى باز ملاحظه فرموده است.
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
