در زیارت جامعه می گوییم: یا ولى الله إن بینى و بین الله ذنوبا لا یأتی علیها إلا رضاكم، انسان خطاب مى‌كند به امام در وقت خواندن این زیارت: اى ولى خدا از طرف خدا ولایت دارى، سرپرستى، رهبرى، هادى هستى، هدایت مى‌كنى مردم را!
اى ولى خدا بین من و بین خدا یك گناهانى هست، خطا كردیم، بشریم، شیطان گاهى ما را گول زده، یك ذنوبى هست كه لا یأتی علیها إلا رضاكم كه هلاك نمى‌شوند آن معاصى؛ یعنى از بین نمى‌روند مگر به رضاى شما، لا یأتی علیها معنایش این است، اتیان بر شیئ گاهى به معناى هلاكت است، این را باید بروى در خانه آنها.
حالا ما در جوار امام هشتم باید كارى بكنیم كه از ما راضى شود و تا شفاعت كند پیش خدا ما را.
از طرف دیگر هم در آن دعایى كه در تعقیب نماز آخرش این است: اللهم إنى رضیت بهم أئمّه فارضنى لهم، كه از اولش دارد رضیت بالله ربا و بالاسلام دینا…
كه اولش: من راضى هستم خدا پروردگار من باشد، پیغمبر پیغمبر من باشد، امام امام من باشد، من راضى هستم.
در آخر این جمله كه محل شاهد است: اللهم انى رضیت بهم ائمّه فارضنى لهم، خدایا من راضى شدم كه اینها امام من باشند از امیرالمؤمنین تا امام دوازدهم عجّل الله تعالى فرجه، من به امامت اینها، به آقایى اینها، به سرپرستى اینها كه هادى من باشند، رهبر من باشند، من امر اینها را اطاعت بكنم، آقایى اینها را قبول دارم كه من نوكر اینها باشم كه هر چه فرمان بدهند بگویم چشم، من كه راضى هستم اینها امام من باشند، من زیر بار هر كسى نمى‌روم، زیر بار اطاعت هركسى نمى‌روم، زیر بار اطاعت اینها مى‌روم.
این جمله آخر اللهم انى رضیت بهم أئمّه فارضنى لهم، خدایا تو مرا بپسند براى آنها به نوكرى؛ یعنى به من توفیق بده! خوب من بگویم من آقا نوكر شما هستم شما هم باید قبول كنى یا نه؟ اگر به امام هشتم عرض كنم بروم به حرم بگویم من غلام شما هستم، من نوكر شما هستم، من شما را واجب الاطاعه مى‌دانم، من قبول دارم شما را، باید او هم قبول كند یا نه؟!
اینجا دعا كن از خدا بخواه، خدایا مرا بپسند براى آنها؛ یعنى به من توفیق بده من قابلیت پیدا كنم، در صراط بندگى تو باشم، لیاقت پیدا كنم تا آنها هم از من راضى باشند و مرا به نوكرى قبول كنند، یا ولى الله إن بینى و بین الله ذنوبا لا یأتی علیها إلا رضاكم، اللهم انى رضیت بهم ائمّه فارضنى لهم.
خوب عنایت كنید، این تعقیب را فراموش نشود، خیلى مهم است، فارضنى لهم، من به امامت و آقایى اینها راضى هستم، خدایا تو هم مرا بپسند براى اینها، اگر خدا پسندید قهرا آنها هم مى‌پسندند دیگر، اگر خدا به نوكرى مرا پسندید، این لایق است از براى نوكرى، خوب او هم قبول مى‌كند به نوكرى!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
