مرحوم آقای گلپایگانی در مسائل علمی پخته بود.
گاهی درباره تقلید از من سؤال می‌کردند، من تقلید از ایشان را مُبْرئ ذمّه می‌دانستم، چون ایشان حتّی المقدور از مشهور تخطّی نمی‌کرد و اگر هم تخطّی می‌کرد، مواردی بود که احتیاط در آن بود. لذا ارجاع به ایشان مبرئ ذمّه بود.
ایشان در فتوا دادن خیلی محتاط بود و در این جهت تسامحی نداشت. در حاشیه ایشان در عروه ابتکار خاصی نیست ولی پختگی خاصی در آن مشهود است که در کمتر حاشیه‌ای هست.
با کوتاه‌ترین عبارت، حق مطلب را ادا کرده و عبارات موجز وی مثل عبارات پخته فقهای قدیم مانند شهید اول است.
از نظر علمی آقای گلپایگانی خیلی تحت تأثیر استادش مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری بود.
از مطالبی که استاد آقای گلپایگانی داشت این بود که می‌فرمود:
«معروف است که حرف مرد یکی است ولی من می‌گویم حرف مرد دو تا است. مرد آن است که وقتی به اشتباهش پی‌برد از حرف اولش برگردد و حرف طرف مقابل را قبول کند.»
این روحیه استاد در شاگردش نیز وجود داشت.
