«تا پیش از ریاست و زعامت شیخ، زائران عتبات از دو راه به زیارت می‌رفتند. یک راه از راه هَور و رودخانهٔ فرات، که گاهی زَورَق آن‌ها غرق می‌شد، و راه دیگر از صحرا که بیش‌تر اوقات توسّط اعراب بادیه‌نشین غارت می‌شدند.
شیخ انصاری، در زمان مرجعیّت، وکیل خود محمّدصالح کبّه را نزد حکومت بغداد فرستاد و پیغام داد که من پولِ ساختنِ کاروانسرائی را میان راه می‌دهم؛ تو نیز یک قبیلهٔ عرب را اطرف آن کاروانسرا زمین بده تا سکونت اختیار کنند و ضمناً آنان را فرمان بده تا برای حفظ جان مسافران از آسیب غارتگران صحرا، اوّل تا آخر راه کاروان زوّار را همراهی کنند. والی بغداد، که از جانب دولت عثمانی حکومت عراق را در دست داشت، امر شیخ را به جان و دل پذیرفت و این اقدام مفید با کمک شیخ جامهٔ عمل پوشید.»
(ضیاءالدین سبط‌الشیخ؛ زندگینامهٔ استاد الفقهاء شیخ انصاری،، ص۱٦۰ – ۱٦۱)
