در نجف طلبه‌ای بود که می‌گفت من در حال نماز، به مطالب درس‌هایم فکر می‌کنم و آن را در ذهنم مطالعه می‌کنم.
استدلالش هم این بود که تحصیل علم واجب است ولی حضور قلب مستحب!
مرحوم حاج شیخ این جریان را با حالت طنز نقل می‌کردند
و مخاطب می‌فهمید که این استدلال شیطانی است و این جور درس خواندن طلبه را به جایی نمی‌رساند.
مقصود ایشان این بود که شیطان هر کسی را مطابق شرایط خودش فریب می‌دهد تا آن جا که این بنده خدا نسبت به نماز با آن اهمیت فوق العاده این گونه کوتاهی می‌کرده است.
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
