آشیخ هادی ابراهیمی نژاد:
سخنش از دل برمی‌آمد و بر دل می‌نشست.
زاهدی چون که از بی‌ارزشی دنیا سخن می‌گفت، دنیا را در چشممان ما بی‌ارزش می‌کرد.
عارفی چون او که شهد معرفت خدا و عبودیت او می‌گفت دل ما را مشتاق می‌کرد.
آن چنان که بارها و بارها در مجلس او تصمیم واقعی به عبودیت خالص خداوند گرفتیم اما متأسفانه پس پایان مجلس که وارد دنیای آلوده می‌شدیم استقامتی نداشتیم و باز دوباره گرفتار دنیا می‌شدیم!
“روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
