معجزات انبیاء و ائمه علیهم السلام دو قسم است:
بعضیها را خود خدا مى‌كند، اینها دعا مى‌كردند،
بعضیها را هم خودشان انجام مى‌دادند، خودش مرده را زنده مى‌كند باذن الله، خودش عكس پرده را شیر مى‌كند، خودش مرد را تبدیل به زن مى‌كند. اینها فعل خودشان است، اما چون به اعانت خداست، خدا به آنها قدرت داده، قدرت فوق العاده، كمكشان هم مى‌كند، اگر بگوییم: این معجزه را خدا كرده درست گفته‌ایم، اما فعل، فعل اینهاست، از اینها سلب نكنیم!
ما اشعرى كه نیستم كه تمسك به لا خالق الا الله بكنیم، پس این افعال را، همه را، به خدا نسبت بدهیم! این طور نیست!
این چون كمك مى‌كند، اعانت مى‌كند، لذا حضرت عیسى بن مریم مى‌فرماید: و احیى الموتی باذن ربى، باذن الله من مرده را زنده مى‌كنم به اذن خدا؛ یعنى به كمك خدا، به اعانت خدا، به اجازه خدا، نه به اراده‌ى خدا كه فعل، فعل خود خداست.
خداوند تبارك و تعالى اذن به اینها داده به این آقا، ولى الله است، قدرت به او داده، پیغمبر خداست، این مرده را زنده مى‌كند اما به اعانت خدا. فعل، فعل پیغمبراست؛ چون ما قیاس به نفس مى‌كنیم ملتفت نمى‌شویم ، از این روزنه‌ى كوچك خودم در دستگاه آفرینش قضاوت مى‌كنم،
متوجه باشید، حواستان جمع باشد، باید انسان چیز بفهمد، آیات را باید اهلش معنا كنند، باید روایات را اهلش معنا كنند. مطلب این طورى است!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
