این از كمال قدرت الهى است! سلطان است و سلطان آفرین! مى‌تواند كسى را خلق كند و سلطانش كند این به دستگاه عظمت او هم برخورد ندارد!
اگر یك سلطانى مستقل باشد، “سن بیر كشى من بیر كشى” در مقابل خدا باشد، شرك و كفر و زندقه است، این كه نیست، خود این در عین این كه مخلوق است به او عطا كرده، غنى كرده او را، در عین حال احتیاج به خدا دارد.
اگر چه خودش مخلوق است، مخلوقٌ مدَبّرٌ لا یملك لنفسه شیئا نفعا و لا ضرا و لا موتا، مخلوق است جنس درست شدنى است، فى حد ذاته هیچى ندارد.
عجب قدرتى ببین! یك مخلوقى كه از خودش هیچى ندارد، خدا یك چنین مقامى به او عنایت كند، این قدرت كامله را نگاه كن!
ببینید! مخلوقى كه حیث ذاتش هیچى ندارد، مصنوع است، درست شدنى است، این را كه درست مى‌كند یك كمالاتى به او مرحمت مى‌كند، علم، قدرت به او عطا مى‌كند.
خاتم انبیاء و ائمه معصومین افضل از همه‌ى انبیاء و ملائكه اند!
اینها اشرف كائناتند و خداوند تبارك و تعالى آن نور مقدس علم را بالاتر از همه، به این انوار مقدسه عطا كرده است، آن انبیاء دیگر در درجات پایین‌ترند علمشان، قدرتشان، و تلك الرسل فضلنا بعضهم علی بعض صریح قرآن است، از ملائكه هم افضلند، براى این كه ملائكه را خدا امر كرد به آدم سجده كنند، سجده كردن فاضل بر مفضول كه نمى‌شود، اینها از ملائكه افضلند.
اینها حیاتشان فوق العاده است، قدرتشان فوق العاده است، علمشان فوق العاده است، علم لا یتناهى است، خیلى مرحمت كرده، چرا تعجب مى‌كنید؟ تمام نمى‌شود. لذا هى زیاد هم مى‌شود دیگر! -براى اهل بهشت هم علم زیاد مى‌شود، انشاء الله آن را در یك وقت دیگر اگر مقتضى بود…-
این انوار مقدسه داراى علمند و قدرتند و حیات و كمالات دیگر كه همه را نمى‌شود احصا كرد دیگر، اینها شدند دارا، فقیر بالذات شد غنى بالله، مخلوق است، جنس درست شدنى است، مصنوع است، فقیر بالذات و غنى بالله، حیث ذاتش هیچى ندارد لا یملك لنفسه…
لذا در مقام بیان حقیقت خودشان، در مقام تواضع مى‌فرمایند: ما مالك چیزى نیستیم، ما علم غیب نداریم، ما چه نداریم، راست است؛ یعنى در مقام مرحله ذات هیچى نداریم، این منافات ندارد كه ما مالك چیزى نیستیم، خدا به ما مرحمت كرده، با او منافات ندارد، ما هیچى نداریم.
لذا در مقامش كه مى‌شد مى‌گفت باباجان! ما را خدا ندانید یك وقتى، خدا آن كسى است كه علم عین ذاتش باشد، قدرت عین ذاتش باشد، ما را اگر چیزى خدا مرحمت كرده یك خورده‌اى ـ‌تعبیر بنده- اگر چیزى مرحمت كرده، او داده به ما، بله! ما را از مقام خودمان بالاتر نبرید دیگر، ما خدا نیسیتم، اگر هم چیزى به ما داده باشند خدا مرحمت كرده، الآن هم ما مخلوق او هستیم، الآن هم او باید ما را حفظ كند، الآن هم به ما عطا كند، الآن هم مدد كند.
اما در عین حال این طورى، غنى باللهیم و داراى مقام ولایت مطلقه هستیم، نحن اسماء الله الحسنى و امثاله العلیا، لیس لله آیة اكبر منى، جنب اللهیم، یداللهیم، وجه اللهیم، اینها درست است همه.
اما در عین حال اینها از خودمان نیست، خدا مرحمت كرده، خدا ما را برده مقرب كرده است!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
