در سال 1287 ناصرالدین شاه با عنوان سلطنت به عتبات عالیات مى رود. او بارها مى خواست به عتبات برود، ولى عثمانیها نمى خواستند که با عنوان سلطنت بیاید، بلکه مى گفتند به صورت عادى بیاید.
تا این که میرزا حسین سپهسالار، سفیر ایران در عراق، مدّتى در آنجا مى ماند و محبت حاکم عثمانى را جلب مى کند و سرانجام آنها با سفر ناصرالدین شاه موافقت مى کنند.
یکى از امورى که در این سفر اتفاق افتاد، تغییر اذان کربلا و نجف به صورت اذان شیعى بود .
وقتى ناصرالدین شاه صداى اذان مطابق اهل سنّت را مى شنود، دستور مى دهد که اذان شیعه را بگویند و از آن به بعد در این دو شهر مطابق مذهب شیعه اذان گفته مى شود.
در آن سفر یک بار ناصرالدین شاه در هنگام اذان ظهر در حرم امام حسین علیه السلام بود.
اتفاقاً فاضل اردکانى هم در حرم حضور داشت. شاه خطاب مى کند که اقامه جماعت کنند تا ما هم با ایشان نماز بخوانیم. فاضل که بى اعتنا به دنیا و مافیها بود، مى گوید: وضو ندارم.
ایشان به این مسائل اهمیت نمى داد که شاه است، یا بگوید که صبر کن تابروم وضو بگیرم!
