قال علی علیه السلام:
اصْحَبْ مَنْ لَا تَرَاهُ إِلَّا وَ كَأَنَّهُ لَا غَنَاءَ بِهِ عَنْكَ وَ إِنْ أَسَأْتَ إِلَيْهِ أَحْسَنَ إِلَيْكَ وَ كَأَنَّهُ الْمُسِيءُ. (غرر الحكم و درر الكلم، ص: 141)
یعنی: با کسی یار و رفیق شو که نمی بینی او را مگر که گویا او خودش را از تو بی نیاز نمی داند(بلکه خودش را محتاج تو می داند) و اگر به او بدی کنی او به تو نیکی کند که گویا او گنهکار است.
فرمودند که این چنین رفیقی کجا گیر انسان می‌اید؟!
بله اگر شخصی باشد که نزد استادی تعلم می کند که این شخص همیشه خودش را محتاج به استاد بداند و اگر استاد به او بدی کند خودش را مقصر بداند و با خود بگوید استاد از روی مصلحت با من چنین رفتاری دارد لکن تقصیر با من است اگر چه به حسب ظاهر به من بدی کرده است لکن در واقع خطاکار منم.
اگر کسی را تشخیص دادی این جوری است با او رفیق باش!
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
