میفرمود:
هر وقت بی پول و یا مقروض میشوم به حرم حضرت رضا علیه السلام مشرف می شوم .
بعد از زیارت، دو رکعت نماز در بالا سر حضرت میخوانم، بعد تسبیح برمیدارم این ذکر را صد بار تکرار می کنم:
اللَّهُمَّ أَغْنِنِي بِحَلَالِكَ عَنْ حَرَامِكَ وَ بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاك
(یکی از تعقیباتشان هم همین بود.)
بعد میفرمود: عجیب است گاهی هنوز از جایم بلند نشدم یا از حرم خارج نشدم خدا میرساند.
“روزنهای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی