نکته هایی از زندگانی بزرگان

مرحوم آقای مروارید نقل می کرد:

شیخ حسنعلی تهرانی برادری داشت که برای اعیان و اشراف و سلاطین خیاطی می کرد و چون پول های آنها مشتبه بود، قهراً مال شبهه ناک در اموال وی وارد می شد.

وی در

حاج میرزا مهدی زنجانی هم خانواده اش بیت محترمی بود و هم خودش آدم بزرگوار و محتاطی بود.

از بعضی از منبری ها شنیدم: موقوفه ای برای روضه خوانی بود که تولیتش با وی بود.

گاهی اوقات حاج میرزا مهدی

از مرحوم حاج آقای والد شنیدم: در زنجان شخصی به نام شیخ هبة الله که خیلی هنرمند، شیرین و صاحب نوادر بود.[۱] روزی خدمت آخوند ملاقربانعلی می رود

(آن وقت ها رسم بود که به اشخاص، برات هایی حواله

آقای آسید ابوالحسن اصفهانی ویژگی های ممتازی داشت، از جمله این که در قضاء حوائج مردم خیلی ساعی بود.

شنیدم به کسی وعده داده بود پولی به او بدهد. همان موقعی که پسرش را کشته بودند و مشغول تشییع جنازه

حاج شیخ مرتضی آشتیانی شخص اوّل تهران بود.

به نظرم از آسید فرج الله فقیهی اصفهانی شنیدم: نماز حاج شیخ مرتضی به قدری شلوغ می شد که برای مأمومینی که دیر می آمدند، جا پیدا نمی شد.

یکی از اشراف

اگر طلبه ای با استعداد باشد، به نظرم با ملاحظة دو کتاب، عمدة اصول را یاد می گیرد:

یکی کفایه آخوند و دیگری دُرر الأصول مرحوم حاج شیخ، چون دو سبک اصول است. حاج شیخ در دُرر الأصول از اصول

یکی از بیوت مهم اهل سنّت در بغداد بیت آلوسی است که علمای بسیاری به این بیت منسوب و به ردّ شیعه اهتمام داشته اند. یکی از آلوسی ها دربارة امام زمان علیه السلام در یک برگ نقدی نوشته و