اشعار

از هر چه می‌رود سخن دوست خوشتر است

پیغام آشنا نفس روح‌پرور است

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای؟

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر

چون هست اگر چراغ نباشد ← ادامه

در حرم سلطان رؤوف!

رسیدم تا حرم گویی کسی می‌گفت در گوشم

بیا ای خسته از دنیا که من باز است آغوشم

سلیمانا بیا بردار بار از شانه‌ی موری
مرا باری‌ست از غم‌ها که سنگین است بر دوشم

کجا ← ادامه

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته! باد جانِ دوعالم فدای تو

رفتی به پاس حرمت کعبه به کربلا
شد کعبهٔ حقیقی دل، کربلای تو

اجر هزار عمره و حج در طواف توست
ای مروه و صفا به فدای ← ادامه

درخواب شدم مرا خردمندی گفت
کز خواب کسی را گل شادی نشکفت

برخیز ونماز کن به شبهایِ دراز
کاندر لَحَدِ تنگ (1) بسی خواهی خفت

(1) شکاف کرانهٔ گور. شکاف به درازا در یک کرانهٔ قبر که میّت را در ← ادامه

پناهگاه همه شیعیان امام زمان
تویی به پیکردین،روح وجان امام زمان

عزیز فاطمه برگرد ای گل نرگس
نبودنت زده بر دل خزان امام زمان

فراق تو چقَدَر خون به قلبها کرده
نمانده در تن شیعه توان امام زمان

چقدر بی ← ادامه

آنها کـه پی در پی به توفیقِ الهی…
در کربلا هسـتند و در مَرآی قبّـه

آنجا که تضمین گشته بر مردم، اجابت!
در هُـرم مِهر و تابش و گرمای قبّـه

آنها که می داننـد در بحث گدایی…
جایی نباشـد در ← ادامه

ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی

رهروان راه عشقت هر دمی در عالمی

با کمال قدرتت بر عرصه ی ملک قدم

هر تف آتش خلیلی هر کف خاک آدمی

طور سینا با تجلی جمالت ذره ئی

پور سینا ← ادامه

عالی تر ازآنی که علی خوانندت
والی تر ازآنی که ولی خوانندت

بر وحدتِ خود گواه می خواست خدای
بی مثل بیافرید وبی مانندت

کلب آستان حضرت مولی الموالی العبد حسام الدّین احمد خیبر علی¹ جلالی {خاکسار} رشت فی یوم ← ادامه

علی مصداق قرآن مبین است
علی یعسوب دین حبل المتین است
پیمبر خاتم و حیدر نگین است
علی استاد جبریل‌امین است

ندای آسمانها وزمین است
فقط حیدر امیرالمؤمنین است

الا ای دشمنان ما حق مداریم
همه تسلیم حکم کردگاریم
امیر ← ادامه

در رثا و شهادت امام حسین(علیه السلام)

فقیر خسته دلی بر در سرای حسین
نوشته بود یکی نامه از برای حسین

که ای کریم کریمان به بذل و لطف و کرم
در این مدینه من از هرکسی فقیر ترم

نه ← ادامه

آدمی برهمه حالی نبود بر یک حال
وقت باشد که بگیرد زخودش نیز ملال

تو چندان که باشی سخن گوی باش
خردمند باش وجهان جوی باش

ماییم که هرگز دمِ بی غم نزدیم
خوردیم بسی خونِ دل [و] دم نزدیم← ادامه