نکته هایی از زندگانی بزرگان

من فقط یک بار سردار کابلی قدّس سرّه را در اواخر عمرش در منزل آقای بروجردی زیارت کردم.

شیخی بود با عمامه ای کوچک و خیلی نورانی. هر کس وی را می دید متوجه می شد وی اهل معناست.

پدرش

آیت الله آقای آسید ابوالحسن اصلاً به حجّ مشرف نشد.

شنیدم درباره علتش می فرموده:

اگر مشرف شوم، باید بتوانم قبور ائمّه بقیع علیهم السلام را احیا کنم و اگر نتوانم این کار را انجام دهم، ضربه بزرگی به تشیع

به تازگی در میان کتاب های مرحوم والد اجازه اجتهاد آسید ابوالحسن اصفهانی به ایشان پیدا شد و من آن را اصلاً ندیده بودم، چون مرحوم حاج آقا اهل اجازه گرفتن از اشخاص نبود. حتّی وقتی آقی حاج شیخ می

از علمای کاشان که در دوره ما بودند و ما دیدم مرحوم آمیرسید علی یثربی بود.

ایشان از شاگردان معروف و درجه اول آقا ضیاء عراقی بود. در قم هم در درس آقای حاج شیخ اشکال می کرد. قبل از

ایثار مرحوم سید عبدالحسین شرف الدین

گاهی باید کسر و انکسار را در ملاکات احکام در نظر گرفت و مصلحت اهمّ را بر مهمّ مقدّم کرد. گاهی مؤمنی خودش را در معرض توهین قرار می دهد برای یک مصلحت اهمّ.

مرحوم آسید صدر الدین صدر شخصیت بسیار بزرگی بود.

اگر ایشان نبود، به حسب ظاهر حوزه علمیه قم نبود. ایشان تلاش کرد و آقای بروجردی را آورد و آقایان دیگر را در این جهت همراه کرد.

وضع حوزه قم به

آقای حاج آقا مرتضی حائری نقل می کرد:

حاج آقا حسین برقعی از شاگردهای آقای آشیخ محمدعلی اراکی به من گفت: وضع مالی آقای اراکی خیلی بد است. شما برای ایشان فکری بکنید.

من خدمت آقای بروجردی رفتم. جمعی آنجا

برای دو جهت حاج آقای والد مقیّد بود در جایی که آقای بروجردی دعوت می شد، پیش ایشان ننشیند:

یکی آن که آقای بروجردی خیلی مؤدّب بود و دو زانو می نشست و حاج آقای والد ناراحتی پا داشت. حاج

آیت الله شیخ کاظم شیرازی عالم درجه اول بود و علاوه بر مقام علمی از نظر تواضع فوق العاده بود.

از آقای آقا رضی شیرازی شنیدم: آقای آشیخ کاظم با این که با آیت الله حاج آقا حسین قمی هم