ابن حجر در لسان المیزان درباره علّامه حلّی می‌گوید: «و کان آیة فی الذکآء».[1]
کیفیت ورود و خروج علّامه حلّی در مناظره با علمای مذاهب در مجلس شاه خدابنده به قدری جالب و زیبا بود که توجّه سلطان خدابنده را به خود جلب کرد و سبب شد که مذهب شیعه در ایران رواج پیدا کند.
علّامه با این جایگاه علمی و معنوی، شاگرد بلاواسطة ابن طاوس بوده است و او را صاحب کرامت معرّفی می‌کند.
برخی بر سید ابن طاوس اشکال کرده‌اند[2] که در کتب خود ادعیه و زیاراتی برای اماکن مقدّسه ذکر کرده و معلوم نکرده است که از منشآت خودش است یا از مصادر نقل کرده است.
پس از چاپ مستدرک الوسائل حاجی نوری معلوم شد که این زیارات در مصادر نقل شده است و ابن مشهدی در مزار همان زیارات را مسنداً نقل کرده است.[3]
[1] لسان المیزان، ج۲، ص۳۱۷، رقم ۱۲۹۵.
[2] از جمله صاحب روضات در روضات الجنّات (ج۴، ص۳۳۰، ش۴۰۵).
[3] محدّث نوری در خاتمه مستدرک الوسائل (ج۲، ص۴۵۰-۴۵۱، چاپ جدید)
