جریان اول:

زمانی که در کربلا بودیم در حیاط محقری زندگی می‌کردیم، در آن زمان یک نفر از روستای ما (خیرآباد) به آنجا آمد وبه من گفت شما مرا می‌شناسی گفتم آری.

گفت شما درس خوانده‌اید ملا شده‌اید دیگر بس ← ادامه

مرحوم  حاج شیخ:

مرحوم حاج آقا حسین خط نداشت، نوشتن را بلد نبود، یک امضا به لیت و لعل می‌کرد، خواندن را می‌دانست و همه چیز را حفظ بود.

وقتی ریاست به آن بزرگوار منتقل شد، اطرافیانش را جمع کرد ← ادامه

از زبان مرحوم حاج شیخ محمد تقی عندلیبی سبزواری (از همدوره های حاج شیخ ):

مرحوم حاج شیخ ذبیح الله از نظر علمی خیلی خوب بود. بعد انزوا اختیار کرد.

بسیار وارسته عاقل و فهمیده بود. یک تنبهات خیلی خوب ← ادامه

از کسانی که مرحوم حاج شیخ به عنوان استاد اخلاق خود نام می‌برد مرحوم شیخ مرتضی طالقانی می‌باشد. ایشان می‌فرمود:

آشیخ مرتضی طالقانی مجرد بود.

هر درسی از دروس حوزه (از ادبیات گرفته تا کفایه)که به او مراجعه می‌شد، اگر ← ادامه

یکی از علمای نجف اشرف می‌فرمود:

یک وقتی از نجف به قصد زیارت سایر عتبات حرکت کردم، به کربلا رسیدم، زیارت کردم، بعد به زیارت سایر عتبات رفتم.

در موقع بازگشت وقتی به کربلا رسیدم،

دیدم وقت دیر شده و ← ادامه

در شب عاشورایی وارد مدرسه قوام شدم، دیدم تمام حجره‌ها خاموش است،

طلبه‌ها یا به کربلا رفته و یا به حرم مطهر مشرف شده‌اند.

مشهدی حسن خادم هم تنها در یک ایوان نشسته و زانوی غم به بغل گرفته است.← ادامه

آقا شیخ عبدالحسین واعظ زاده خراسانی – رحمة الله علیه – می فرمود:

مرحوم حاج شیخ بسیار بکّاء بود.

یک سالی در دهه محرم، در مدرسه قوام نجف اشرف در حجره مرحوم آقا سید محمد علی تبریزی (که حاشیه بر ← ادامه

در زمان اقامت در نجف اشرف یک بار بدهکاریهای من به شصت دینار رسیده بود.

با نگرانی به فکر فرو رفته بودم و با خود حساب کردم اگر برای خرید بروم مغازه و مغازه‌دار بگوید آشیخ بدهی شما زیاد شده ← ادامه