«یک‌وقتی کسی دو هزار دینار برای مرحوم آقای (سید محسن) حکیم هدیّه آورد. ایشان خیلی خوشحال شدند و سجدۂ شکر کردند.
من تعجّب کردم، آقایی که این همه پول در اختیار دارد برای دو هزار دینار این قدر خوشحال می‌شود و سجدۂ شکر می‌کند؟!
گفتند: یک ماه بود هیچ پول هدیّه‌ای برای مصرف خودم و بچه‌ها نرسیده بود (چون از وجوهات برای مخارج خودشان استفاده نمی‌کردند.)؛ حالا که رسید سجدۂ شکر نمودم.»
(ما سمعتُ ممّن رأیتُ، ج۲، ص۳۳٦؛ ناقل: شیخ محمّدرضا مامقانی)
