«مرحوم حاج میرزا یحیی اصفهانی بیدآبادی (ره)، که یکی از تلامیذ حضرت مستطاب آیة الل‍ه الباری شیخ مرتضی انصاری (قدّس سرّه) بود، می‌فرمودند:
شیخ استاد مذکور به تلامذهٔ خود وصیّت فرمودند که سه خصلت است که یکی از آن‌ها را خواه قصد قربت داشته باشید یا نه اتیان نمایید، و یکی از آن‌ها را خواه قصد قربت داشته باشید یا نه ترک نمایید، و یکی از آن‌ها را هرگاه قصد قربت دارید اتیان کنید و هرگاه قصد قربت ندارید ترک نمایید.
اوّلی مباحثه و مُدارسهٔ علمیّه می‌باشد، و دومی مرافعه و قضاوت کردن، و سیّمی امامت در نماز جماعت کردن است!
(گوهر شب‌چراغ، ج۲، ص۷۲ – ۷۳)
مرحوم آیةالل‍ه سیّد احمد زنجانی نیز، همین مطلب را نقل کرده است:
«مرحوم حاج شیخ مرتضی انصاری به شاگردان خود در هنگام حرکت که می‌خواستند از نجف به اوطان خودشان برگردند توصیه می‌فرموده [و] می‌گفته:
قضاوت مکن چه قصد قربت داشته باشی یا نه؛ تدریس بکن چه قصد قربت داشته باشی یا نه؛ امامت بکن اگر قصد قربت داشته [باشی] و الّا نه.»
(الکلام یجرّ الکلام، ج۲، ص٢٢٥)
