طلبه ای از ابو القیافه ای پرسید این شعر الفیّه ابن مالک را برای من معنا کن!
بذا لمفرد مذکر اشر بذی و ذه تی تا علی الانثی اقتصر
گفت: بذا که یعنی بذا! لمفرد یعنی یکی بذا! مذکر هم که معلوم است، اشر هم یعنی شیرش بده!
طلبه بیچاره پرسید خوب مصرع دومش چه معنا دارد؟
گفت: حالا همان را که زاییده ای بزرگ کن!
