در ایام عید الزهرا در نجف اشرف، بچه‌ها برنامه‌هایی داشتند.

از جمله این که چوبهای فردی به نام سبزعلی را برداشته بودند و یک عده از آنان فریاد می‌زدند:

لا فتی الا علی (جوانمردی نیست جر علی)

گروه دیگر هم ← ادامه

مرحوم حاج شیخ:

یک وقتی در حرم مطهر حضرت امیر علیه السلام مشغول زیارت بودم.

یک زائر ایرانی جلوی من ایستاده بود و زیارتنامه‌خوانی برایش زیارت می‌خواند و زائر هم کلمات او را تکرار می‌کرد.

در آخر زیارت، زیارتنامه‌خوان این ← ادامه

مرحوم آسید محمد رضا مدرسی در اوایل طلبگی در نجف، رفقایی داشت که خیلی اهل شوخی و مزاح بودند.

در سفری که به کاظمین رفته بودم از آنجا برای او نامه‌ای نوشتم و در آن نامه ابتدا او را تعریف ← ادامه

مرحوم آقا شیخ جعفر محمدی:

ما در نجف تحصیل می‌کردیم شناختی از حاج آقا نداشتیم.

استادمان به ما گفت اگر می‌خواهید درس بخوانید و ملا شوید بروید پیش شیخ ذبیح الله قوچانی.

از جای ایشان سؤال کردیم و محل ایشان ← ادامه

حاج شیخ عبدالحسین واعظ زاده:

نکته دیگری که در ایشان بود دوری کردن از مال مشتبه و سهم امام علیه السلام بود و این حالت بسیار کمیاب است.

در این مدت که ما خدمت مرحوم حاج شیخ بودیم یک کلمه ← ادامه

آ شیخ عبد الحسین و اعظ زاده:

بر اثر تهذیب نفس حالت صبر و تحمل در او پیدا شده بود! مخصوصا در برابر زخم زبانها حلم می‌ورزید.

جراحات السنان لها التیام و لا یلتام ما جرح اللسان.

مرحوم حاج آقا ← ادامه

روزی یکی از اهالی روستای خیر آباد که به نجف آمده بود، گفت من نمازهایی را که در روستا می‌خواندم با حالتر از نمازهایی است که در بالا سر حضرت امیر علیه السلام می‌خوانم.

به او گفتم شما گوشتهایی را ← ادامه

آشیخ عبد الحسین واعظ‌ زاده:

در ماه رمضانی که جلسه‌ی با ایشان داشتیم که مرحوم شیخ جعفر محمدی نیز شرکت می‌کرد.

درس تفسیر به اسم حاج شیخ بود،

ولی ایشان به خاطر تواضع و نکته‌ای دیگر به صحبتهای من گوش ← ادامه

آشیخ عبد الحسین واعظ‌ زاده:

تقریبا از پانزده یا شانزده سالگی در مدرسه قوام نجف اشرف، گاهی درس و گاهی غیر درس از مرحوم حاج شیخ استفاده می‌کردم.

اول برای درس لمعه به منزل ایشان می‌رفتم. سپس مقداری از کفایه ← ادامه

مرحوم حاج آقا حسين قمي رحمة الله عليه در سخن گفتن مانند ساير اعمالشان مقيد بودند لذا اگر حرفى مي زدند غالبا كلمه فرض كن فرض كنيد فرض بفرماييد را مي گفتند.

روزی اهل علمی خدمت ایشان آمد و گفت ← ادامه