چون بعضی افراد منیّت دارند، منتها خودشان نمی‌فهمند و از اعمالش انسان می‌فهمد که منیّت دارند.
(مثلا اگر منیّت در دل انسان باشد، و کسی چیزی به او بگوید –هرچند از روی خیرخواهی باشد- زود به او برمی خورد و گر در ظاهر هم چیزی نگوید در دلش از طرف ناراحت می شود. و همین آدم هر جا باشد، عقده دلش را خالی می‌کند، ولو به طور کنایه و شوخی، ولو نزد دیگران، ولو به طور نامعلوم، از این شخص گلایه می‌کند.)
البته انسان نباید کاری که ذلت‌آور است انجام دهد و لکن کاری که از عزت انسان نمی‌کاهد و عرف به دیده حقارت نمی‌نگرد -فقط منیّت من است که خودم را از حد خودم خیلی بالاتر گرفته‌ام و شخصیت خیالی برای خودم قائل شده‌ام و توقع دارم که دیگران طبق میل خودم با من رفتار کنند- انجام آن اشکالی ندارد.
بعد مدتی فرمودند:
در این روزگار خداپرست واقعی کم است، چند نفری در گوشه و کنار خداپرستی به معنای واقعی می‌کنند.
أَبَى اللَّهُ أَنْ يُعْبَدَ إِلَّا سِرّا و این سیره بوده و هست، تا فرج قائم آل محمد عجل الله فرجه الشریف برسد!
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
